Als gelukkige (schoon)moeder van drie kinderen en hun partners, ben ik ook nog de trotse oma van drie kleinkinderen.
Lange tijd ben ik werkzaam geweest als verpleegkundige in diverse instellingen, in verschillende functies.
Dit eindigde plotsklaps toen ik in 1998 werd aangereden door een achterop komende auto.
Mijn wereld stond op zijn kop.
In één klap was ik veranderd van een sprankelende vrouw in een fysiek wrak.
Nauwelijks in staat tot enige actie vanwege constante enorme pijnen, duizeligheid, slechte concentratie en geheugenverlies.
Het voelde als Alzheimer en dyslectie.
Ik was beestachtig moe, had onvoorstelbaar veel pijn en was enorm duizelig, misselijk en had geen flauw idee waar ‘men’ het over had in een gesprek.
Lezen was niet mogelijk…..ik herkende letters, maar kon er geen woord van vormen……
Een jaar lang heb ik het gevoel gehad dat Mr. Alzheimer mij regelmatig verblijdde met een bezoekje. Ik zei dan maar dat als ik ooit echt Alzheimer zou krijgen, ik niet meer zou schrikken. Want tenslotte was ie al zo vaak ‘op bezoek’ geweest, dat ik hem beschouwde als een vriendje.
Een jaar lang waren mijn beste vrienden/innen ‘vreemden’ voor mij.
Ik herkende hen wel van gezicht, maar kon hen niet benoemen.
En toch, met enige humor kon ik ermee wegkomen……
Mijn kinderen vertelden me 100 keer iets; voor mij was het steeds alsof het de eerste keer was.
Mijn korte termijngeheugen had de nodige klappen gekregen.
Daarmee was ik een periode in grote mate afhankelijk van mijn kinderen.
Wat een vreemde gewaarwording, zowel voor mijn kinderen als voor mij.
De moeder die zij ‘kenden’: een gezonde, vitale, zeer energieke, opgewekte vrouw, die altijd alles kon, alles deed, 20 uur per dag paraat stond voor iedereen die om hulp vroeg, alles wist op te lossen en vooral geen NEE kon zeggen.
Ik was een enorme pleaser en aldoor bezig om het een ander naar de zin te maken. De vele fysieke klachten die ik al gedurende een tiental jaren had, wist ik steeds te negeren.
Dat ik, op de wijze waarop ik mezelf staande hield in het leven, hard bezig was mezelf fysiek te slopen, kwam werkelijk niet bij me op.
Als boerendochter was hard werken het levensmotto; niet voelen en vooruit met de geit.
Ik overleefde door op mijn enorme wilskracht te vertrouwen.
Revalidatie was veel te zwaar en ik ging slechts mondjesmaat vooruit.
Mijn wezenlijke kern, waar ik als kind verbinding mee had gehad was ergens heel ver weg aanwezig.
Al het andere was zo kwetsbaar en fragiel, dat het ieder moment kon instorten. De muren die ik in de loop van de jaren om me heen had opgebouwd en waar ik jarenlang op vertrouwde, waren compleet ingestort.
Toen een arts na anderhalf jaar zei dat ik de eindbalans kon opmaken, wilde en kon ik me daar niet bij neerleggen.
Door de enorme impact die dit alles had op mij en mijn kinderen, werd ik letterlijk gedwongen om ‘naar binnen’ te gaan.
Bij een kleine verbetering dacht ik al snel de hele wereld weer aan te kunnen. Door de vele momenten van helse pijnen werd ik keer op keer gevloerd. Kennelijk was het de bedoeling om een diepe innerlijke reis te maken.
Ik moest nóg dieper vallen…
Door de tijd heen ontdekte ik de oorzaak waardoor ik niet in staat was een grens aan te geven; hoe het kwam dat ik steeds maar weer de ander wilde behagen.
Door me te realiseren hoe ik mezelf steeds aanpaste, wegcijferde en daardoor vele conditioneringen inzette om mezelf overeind te houden, kwam ik tot het besef hoezeer ik mezelf tekort deed.
Mijn leven lang probeerde ik enorm de pleaser uit te hangen en hiermee waardering en erkenning te krijgen van de buitenwereld. Als dit niet lukte, ging ik gewoon nog harder mijn best doen.
Beetje bij beetje leerde ik weer opstaan om vooral stapje voor stapje vooruit te gaan. Gelukkig dat ik van tevoren niet wist en er in de loop van de tijd achter kwam hoe lang mijn ‘proces van heling en bewustwording’ zou gaan duren.
Mijn optimisme hield me overeind en ik wist dat er ergens achter in de gitzwarte tunnel een lichtje zou branden voor mij. Een héél klein stipje was zichtbaar, zo hield ik mezelf voor…
Ik begon steeds meer te begrijpen van mijn ‘innerlijke reis’, die ik aan het gaan was en ik kreeg nieuwe inzichten waarom ik was wie ik was.
Ik volgde opleidingen, cursussen, waardoor ik mezelf kon omscholen, omdat het werk binnen de reguliere zorg te belastend was. Door alle trainingen en steeds naar binnen keren, kwam ik meer aan de weet over mezelf en kreeg ik meer en meer kennis binnen de holistische benadering van de mens.
De mens bezien vanuit een grote universele aanwezigheid, steeds kijkend wat er achter de pijn, de klacht, het gedrag schuil ging, bracht mij steeds dieper in mijn wezenlijke kern. Hierdoor ging ik mezelf en de ander vanuit andere perspectieven zien, zonder oordeel, slechts door waarneming.
Na veel worstelingen, vaak over mijn grenzen heen te gaan, opnieuw terugvallen en steeds opnieuw mijn uitdagingen aangaan kwam ik stap voor stap verder in mijn zoektocht naar mijn ware Zelf.
Als geschenk had zich een viooltje tussen twee spleten door gewurmd, wat zich in kracht aan mij liet zien.
Kwetsbaar, fragiel en soms trots liet ook ik steeds meer mijn ware Kern zien aan de buitenwereld.
Ik gaf mezelf bestaansrecht!
Een basisrecht in ieders leven.
Mijn gevoel van zelfvertrouwen begon te groeien.
Uiteindelijk voelde ik een enorme verdieping in mijn leven.
Ik durfde steeds meer te gaan vertrouwen op mijn wezenlijke kern.
Nu, vijfentwintig jaar later, zeg ik dat deze fase in mijn leven het beste is geweest wat mij kon overkomen.
♥ Spiritualiteit bracht me innerlijke rust en mildheid voor mezelf.
♥ Door de NEI-opleiding kreeg ik een heel andere kijk op gezondheid en ziek zijn.
Dat er onder fysiek lijden emotionele pijnen schuil gaan, was voor mij een bijzondere ontdekking. Dit te gaan ervaren, voelde als een gigantische innerlijke verrijking.
♥ De opleiding tot Kindertolk liet zien dat mijn kinderen spiegels voor mij zijn.
Mijn kinderen hebben hard hun best gedaan mij te laten zien wat ik nog mocht veranderen in mijn leven. Daarvoor ben ik hen intens dankbaar.
♥ Astrologie en Human Design hebben mij de grootste verdieping in mijn leven geschonken door te mogen zien wie ik in werkelijkheid ben.
Door het verkrijgen van diepe inzichten, wist ik dat ik bepaalde ervaringen ‘moest’ doorleven. Hierdoor kon ik bewuste keuzes maken in het verkrijgen van een groter bewustzijn en waarmee pijnlijke, emotionele ervaringen uit het verleden konden helen.
Door letterlijk alles te gaan doorleven, mocht ik innerlijk ‘groter’ groeien en werd ik me nog meer bewust van mijn spirituele bestaan.
Hiervoor diende ik diep af te dalen in de diepste, donkerste krochten van mijn onderbewuste.
Daar lag het grootste cadeau op mij te wachten.
Daar ontdekte ik vele beperkingen die ik in de loop van mijn leven mezelf had opgelegd. Ik besloot om alle uitdagingen in mijn leven aan te gaan.
Door het besluit om door alle belemmeringen en beperkingen heen te gaan, niets te doen om wat dan ook tegen te houden…. durfde ik mijn beperkende gedachten te trotseren en mijn grootste innerlijke vijand in de ogen te kijken. Ik transformeerde steeds opnieuw weer een stukje van mijn eigen beperkingen naar bewust gekozen vrijheid.
Ik begon te ervaren dat ik onderdeel ben van het grote universele geheel.
Ik ben dwars door mijn persoonlijke donkere tunnel heen gegaan, met als resultaat dit miraculeuze uitzicht.
Mijn eigen transformatie proces heeft me gebracht tot wie ik bedoeld ben te zijn: De eenheid die we allemaal vanuit onze geboorte zijn.
Dit alles maakt dat ik graag mijn medemens wil ondersteunen op zijn/haar weg naar bewustwording en meer kwaliteit, verdieping en levensgenot in het leven.
Durf jij op zoek te gaan naar diegene die je in oorsprong bedoeld bent te zijn…?!
Durf jij op weg te gaan naar jouw persoonlijke vrijheid…?!
Je bent van harte welkom en ik loop graag een stukje mee op jouw levenspad.
info@AnneNEI.nl
JE BENT ZO VEEL MEER DAN JE DENKT.