Een gedicht dat je uitnodigt om helemaal te zijn wie je bent…
Is er iemand die je toejuicht, zegt dat je vals mag zingen,
gekker dan gek mag doen, mag gillen, keihard mag lachen, dat je kleurrijk en ongewoon mag zijn?
Is er iemand die blij is dat je bestaat,
die je nooit zou willen missen,
omdat er niemand is zoals jij?
Heeft iemand je wel eens gezegd dat je goed genoeg bent?
Fluistert iemand je steun en bemoediging in?
Heeft iemand gezien hoe jij je best doet om te roeien
met de riemen die je hebt?
Is er iemand blij als je thuiskomt, die je succes wenst als je weggaat?
Is er iemand die het gefluister van je dromen hoort
en je aanmoedigt er achter aan te gaan?
Is er iemand om je geluk mee te vieren,
onbedaarlijk mee te lachen
en ook het diepste van je depressie mee te delen?
Zegt iemand dat elk gevoel er mag zijn
en dat alles ook weer voorbij gaat?
Dat er na iedere winter ook echt weer een voorjaar komt?
Weet iemand dat je altijd het beste neerzet van wat je op dat moment
tot je beschikking hebt?
Is er iemand die dat op dat moment goed genoeg vindt?
Is er iemand op wie je kunt bouwen
zonder gevangen te zijn?
Is er iemand die je aanmoedigt om achter je dromen aan te gaan,
om je geluk mee te vieren, onbedaarlijk mee te lachen en je diepste pijn mee te delen?
Is er iemand die fluistert dat je net zo perfect bent als een sneeuwvlok, een regendruppel in de lente?
Is er iemand die echt van je houdt?
Ik wens dat jijzelf diegene bent.
Ik wens jou de ontdekking:
Dat je al die tijd alleen maar op jezelf aan het wachten was.
Welkom in jouw persoonlijke, eigen bewustwordingsmoment…
JIJ mag worden
wie je werkelijk bedoeld bent om te ZIJN.
Graag loop ik even met je mee in de zoektocht naar je persoonlijke ontdekkingsreis, je unieke eigen levenspad.
Heel je kind
Er leeft een uniek kind in je,
dat jij kunt helen,
door alle verborgen kanten te accepteren en lief te hebben.
Het is een geraakt kind met een vertederende kwetsbaarheid;
Het is een ontkend kind met een grote kennis en wijsheid;
Het is een verwaarloosd kind met verborgen waarden;
Het is een onderdrukt kind met innerlijk vrijheid;
Het is een echt zorgenkind met grote zorg voor de ander.
Als héél dit kind uit zijn verdomhoekje mag komen,
ook met zijn verdriet, boosheid, angst, eenzaamheid en nee tegen het leven;
dan wordt het ondervonden wantrouwen, vertrouwen in het leven;
het aangepraat schuldgevoel, heerlijke onschuld;
de ingetoomde energie, onuitputtelijke levensdrift.
Nu kan ook het magisch kind in jou
wakker worden
en uit de verf komen
Het kan tekenen, zingen, dansen als de beste.
Als dit unieke kind in jou kan voelen, dat het niet langer
voor veroordelende personen in zijn schulp hoeft te kruipen,
gaat het kwaliteiten ontdekken die het vergeten was.
Als het in zijn oorspronkelijkheid,
niet langer belachelijk wordt gemaakt door mensen,
die hem het lachen deed vergaan,
dan kan er in dit kind
een magische kracht wakker worden die zo betoverend is,
dat het alle opgelopen wonden in zichzelf heelt
en weer één wordt met het Geheel.
Uit ‘Heel je kind’ door Siddaharta van Langen
Je kinderen zijn je kinderen niet
“En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.”
Kahlil Gibran
1OO talen
Basisgedachten van EIGENWIJZE verwoord
in gedicht van de 100 talen
Het kind bestaat uit honderd.
Het kind heeft honderd talen,
honderd handen, honderd gedachten
Honderd manieren van denken, spelen, van spreken.
Honderd, altijd weer honderd manieren van luisteren,
verwonderen en liefhebben.
Honderd vreugden om te zingen en te begrijpen.
Honderd werelden om te ontdekken.
Honderd werelden om te verzinnen.
Honderd werelden om te dromen.
Het kind heeft wel honderd talen,
maar ze pakken er negenennegentig af.
School en samenleving scheiden het hoofd van het lichaam,
en zeggen tegen het kind,
dat het zonder handen moet denken,
zonder hoofd moet handelen,
moet luisteren en niet praten,
moet begrijpen zonder vreugde,
en alleen met Pasen en Kerstmis mag liefhebben en verwonderen.
Ze zeggen tegen het kind:
ik geef je al de ontdekte wereld
en van de honderd pakken ze er negenennegentig af.
Ze zeggen tegen het kind:
dat spel en werk, realiteit en fantasie, wetenschap en verbeelding,
hemel en aarde, verstand en droom dingen zijn, die niet bij elkaar horen.
En dus vertellen ze het kind dat de honderd er niet is.
Het kind zegt:
“Zeker weten… de honderd is er wel!”
LORIS MALAGUZZI anno 1948
Wonderlijk schepsel
Op de bodem van de oude libellenvijver leefden vele larven bij elkaar.
Met regelmaat gebeurde het, dat een van hen langs een leliestengel omhoog kroop en het water verliet.
Geen van hen kon begrijpen waarom niemand ooit was terug gekeerd,
nadat ze omhoog waren gekropen langs de leliestengel.
Ze beloofden elkaar dat de volgende die aan de beurt kwam,
terug zou komen om te vertellen wat er met haar was gebeurd.
Kort daarna voelde een van hen de innerlijke drang het water te gaan verlaten.
Ze kroop langs een stengel omhoog en boven aangekomen, naar een lelieblad om uit te rusten.
Daar gebeurde iets wonderlijks.
Zonder zelf iets te doen, kwam zij los van haar eigen larve
en veranderde in een prachtige libel,
met schitterende vleugels, die glinsterden in de zon.
De libel dacht aan de belofte aan haar vrienden; maar hoe ze ook probeerde,
het lukte haar niet om terug te keren.
Terwijl ze heen en weer vloog over de vijver, keek ze naar haar vrienden beneden.
Op dat moment begreep ze dat, zelfs als haar vrienden haar konden zien,
de larven zo’n prachtig wonderlijk schepsel nooit zouden kunnen herkennen als zijnde een van hen.
Lawaai en stilte
Het denken maakt onophoudelijk lawaai.
Hoe zou het stilte kunnen begrijpen?
Het denken houdt van oordelen.
Hoe zou het vrede kunnen begrijpen?
Het denken splitst en verdeelt.
Hoe zou het eenheid kunnen begrijpen?
Het denken is onvrijwillig en dwangmatig.
Hoe zou het vrijheid kunnen begrijpen?
Denken is een activiteit van streven en worden.
Hoe zou het Zijn kunnen begrijpen?
Pas wanneer het denken beseft,
dat het niet in staat is
iets écht wezenlijks te begrijpen,
dan pas is er een opening
naar werkelijk Inzicht.
Erik van Zuydam
Loslaten:
- Om los te kunnen laten is liefde nodig
- Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen
- Loslaten betekent niet dat ik ervan wegloop; het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen
- Loslaten is niet het onmogelijk maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties
- Loslaten is macht loslaten, wat betekent dat ik het resultaat niet in de hand heb
- Loslaten is niet proberen een ander te veranderen of de schuld te geven; het is jezelf zo goed mogelijk maken
- Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om
- Loslaten is niet even regelen, maar ondersteunend zijn
- Loslaten is vrij van oordelen, de ander toestaan om mens te zijn
- Loslaten is niet in het middelpunt staan en willen beheersen, maar het de ander mogelijk maken hun eigen lot te bepalen
- Loslaten is niet anderen tegen zichzelf te beschermen; het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien
- Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren
- Loslaten is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen pijn en daarmee aan de slag te gaan
- Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en me er gelukkig mee prijzen
- Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn
- Loslaten is eerbied hebben voor het verleden en groeien naar de toekomst
- Loslaten is minder vrezen en meer beminnen
Het verhaal van de drie bomen
Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen,
drie bomen die ik eerder had gezien.
Drie bomen die alle drie een grote tak waren kwijtgeraakt.
Drie bomen die alle drie op een andere manier met hun verlies waren omgegaan.
Vandaag heb ik ze weer gevonden en gesproken.
De eerste boom rouwde nog steeds om haar verlies en zei ieder voorjaar,
als de zon haar uitnodigde om te groeien:
”Nee, dat kan ik niet want ik mis een heel belangrijke tak!”
Ik zag dat ze klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen.
De zon drong niet meer tot haar door.
De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit.
Het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat ze snel had besloten
om het verlies te vergeten.
Ze was moeilijk te vinden, want ze lag op de grond.
Een voorjaarsstorm had haar doen omwaaien.
Ze had de greep op de aarde verloren.
De plek van de wond was moeilijk te vinden.
Het zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren.
De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn in haar lijf
en ze rouwde om haar verlies.
Het eerste voorjaar, toen de zon haar uitnodigde om te groeien, had ze gezegd: ”Dit jaar nog niet.”
Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging, had ze gezegd:
”Ja, zon verwarm mij zodat ik mijn wond kan verwarmen.
Ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat ze weet dat ze erbij hoort.”
Toen de zon het derde voorjaar weer terugkwam sprak de boom:
”Ja zon, laat mij groeien.
Ik weet dat er nog zoveel te groeien is.
”De derde boom was ook moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat ze zo groot en sterk was geworden.
Gelukkig heb ik haar herkend aan de dichtgegroeide wond, die trots in het zonlicht werd gehouden.
Evert Landwaard
Het verhaal maakt onder andere duidelijk dat er verschillende vormen zijn van rouwen.
Elke vorm van rouw kan haar doel en nut hebben in het leven.
Een kind van deze tijd
Ik ben een kind zoals je ziet
Ik ben een kind, maar ook weer niet
Mijn aardse bestaan vind ik niet altijd fijn
Veel te bekrompen, veel te klein
Ik ben een kind zoals je ziet
Een heleboel mensen begrijpen mij niet
Men luistert niet naar mijn verhaal
Men beschouwt mij niet als normaal
Ik ben een mens zoals je ziet
Maar mezelf zijn, dat mag ik niet
Ik blink uit in onbegrijpelijkheid voor anderen
Met als gevolg dat iedereen mij steeds wil veranderen
Ik ben een kind uit het aardse paradijs
Een nieuweling, maar het leven hier brengt me van de wijs
Ook al geef ik een duidelijk signaal
Ik spreek kennelijk een andere taal
Ik ben een kind met een eigen gezicht
Mijn blik is op de wereld gericht
Help me om mij in mijn missie te begeleiden
Zodat ik langzaam in mijn kracht kan glijden
De vrouw achter het masker
Nog steeds laat ik de binnenkant van mijn masker niet zien.
Dit komt omdat ik denk dat de mensen mij dan niet moeten… misschien…
Ik voelde altijd de schaamte, een soort vloek een stempel op mijn voorhoofd geschreven,
mijn vaders erfenis in naam aan mij doorgegeven.
Heel lang deed ik alsof ik blij en gelukkig was in mijn leven.
De buitenkant van mijn masker was een kleurrijk gegeven, maar aan de binnenkant was het donker, verdrietig, eenzaam en koud.
Maar aan de buitenkant glom mijn masker als goud.
Langzaam aan bladert het goud er af en begint mijn masker te scheuren.
Met de moed der wanhoop probeer ik hem aan de buitenkant nog wat bij te kleuren.
Een stem in mij roept: ‘Waarom blijf je dit toneelstuk nog langer spelen mijn kind,
geloof je nog steeds dat niemand je ware gezicht de moeite waard vindt’?
Stukje voor stukje en beetje bij beetje durf ik het verdriet, de pijn en de woede achter het masker te laten zien.
En ook het gevoel van bevrijding nadien.
Nog steeds probeer ik zo nu en dan mijn masker op te poetsen, ze te laten glimmen in het licht.
Maar het grote verschil met toen is, het masker past niet meer op mijn gezicht.
Ze glimt nog steeds, maar het licht is anders dan voorheen, dat komt, omdat ze toen aan de binnenkant niet scheen.
Nu hangt ze aan de muur maar de drang blijft bestaan om haar weer te gebruiken want ze roept me in stilte aan.
We zijn nog steeds verbonden met elkaar, zij en ik.
En we vragen ons af; ‘wanneer is het eindelijk klaar’…
Greetje
De transformatie van een rups in een vlinder
De rups leeft zijn rupsenleven tot hij op een gegeven moment een cocon om zich heen gaat spinnen.
In die cocon voltrekt zich de metamorfose van rups naar vlinder.
De rups wordt datgene wat hij als mogelijkheid in zich heeft.
Om dat te doen trekt hij zich terug in een cocon.
Veel mensen hebben – net als de rups – kwaliteiten en talenten die ze niet tot uitdrukking brengen,
omdat er belemmeringen zijn die dat tegenhouden.
Daarom ligt er de uitdaging om bij jezelf naar binnen te gaan en daar te ontdekken wie je ten diepste bent.
Als je je kwaliteiten en talenten gaat ontdekken en inzichten krijgt in je belemmeringen,
ligt er de uitdaging om te gaan worden zoals je bedoeld bent.
De mayonaisepot en de koffie
Als de dingen in je leven je even allemaal te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg lijkt, denk dan eens aan dit bericht…..
Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven.
Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen.
Toen de les begon, nam hij zonder iets te zeggen de lege mayonaisepot en begon deze te vullen met kleine balletjes.
Toen deze helemaal was gevuld, vroeg de professor aan zijn studenten of de pot helemaal gevuld was.
Zij antwoordden van wel.
Vervolgens nam de professor een doos met kralen en kiepte deze in de pot.
Hij schudde lichtjes met de pot en de kralen rolden tussen de open plekken tussen de balletjes.
Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was.
Zij gaven weer eenzelfde antwoord: ‘Ja, de pot is vol’.
De professor nam een doos met zand en kiepte dit zand in de pot met balletjes en kralen.
Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de balletjes en de kralen.
Opnieuw vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was: de studenten antwoordden van wel.
Van onder het bureau nam de professor twee kopjes koffie en kiepte de inhoud van deze twee koppen koffie in de pot met balletjes, kralen en zand.
De hele inhoud verdween in de pot.
De koffie vulde de ruimte op tussen het zand en de studenten begonnen te lachen.
‘Nu’, zei de professor: ‘Nu wil ik dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven.
Deze pot gevuld met balletjes, kralen, zand en koffie, stelt namelijk het leven van een mens voor’.
‘De balletjes zijn belangrijke dingen in je leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je favoriete bezigheden.
Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn’.
‘De kralen zijn andere dingen die belangrijk zijn. Je werk, je huis, je auto.
Het zand, dat staat voor de kleine dingen die belangrijk voor je zijn’.
‘Als je het zand als eerste in de pot kiept en hem hiermee vult, is er geen plek meer voor de kralen of voor de balletjes.
Datzelfde geldt ook voor je eigen leven.
Als je al je tijd en energie aan de kleine dingetjes besteedt, dan kun je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die belangrijk voor je zijn.
Besteed aandacht aan de dingen die belangrijk voor je zijn.
Speel bijvoorbeeld met je kinderen.
Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid zo nu en dan.
Neem je partner mee uit eten.
Doe nog iets leuks, er is altijd wel ergens tijd om je huis te poetsen of de prullenbak te repareren’.
‘Zorg eerst voor de balletjes, de dingen die echt het allerbelangrijkst voor je zijn.
Stel prioriteiten; de rest is maar zand’.
Een van de studenten steekt een vinger op en vraagt waar de twee koppen koffie in die pot dan voor zouden moeten staan.
De professor lacht en zegt de student dat ze daarmee een heel goede vraag heeft gesteld.
‘Ik wilde daarmee alleen nog maar weer eens aangeven en bevestigen, dat, hoe vol je leven ook mag zijn,
er is altijd wel een plekje is om samen met een vriend of een dierbare een kopje koffie te drinken.”